Љубиша Стојановиќ-Луис имаше безвременски хитови и беше еден од омилените ликови на сцената. Освен што публиката го сакаше, негово најголемо богатство беа неговите шест деца – Миодраг, Маја, Марко, Андреј, Сергеј и Ела Мита.
За жал, Луис почина во сообраќајна несреќа на 59-годишна возраст на 31-ви јули 2011-та година.
Девет години по неговата смрт, сопругата Силвана за Пинк раскажува низ каква голгота поминала.
Андреј, кој во тоа време имаше осум години, Сергеј кој имаше шест години и најмалата Ела Мита која имаше само две и пол години, останаа без татко во моментот кога најмногу им требаше таткова фигура во домот.
Големите проблеми за сопругата на Луис дојдоа дури после една година од неговата смрт.
Се плашам кога се сеќавам на тоа што поминав. Ако би го напишал сето тоа, не знам како би изгледало, ниту би знаела како, каде и како. Живеевме сосема нормален живот, немавме никакви скандали, некој ќе рече дека живеевме совршено. Тој го имаше тој степен на свест, го разбираше животот, каква е неговата филозофија, како живееше. Секогаш има еден момент кај жената кога сака да промени нешто кај својот маж, но кога ќе почне да го менува, таа почнува да го губи. Го прифатив каков што беше. Сега, кога се сеќавам од оваа перспектива, беше многу добро и сега размислувам за тоа. Сега кога слушам нечија тажна приказна за дечко или сопруг, размислувам за тоа колку е неважно друго, колку е важно само тој да е тука. Да биде тука со вас, со вашите деца, децата да имаат татко. По неговото заминување требаше да поминат цели три години за да ги отстранам неговато крпа, четката за заби, раскажа таа.
Сепак, вдовицата на Луис се соочила со огромен проблем од финансиски карактер дури во 2013-та година. Останала целосно без приходи, со три мали деца од вкупно шест, сметки, трошоци и долгови, а на крајот преживувала само од социјална помош.
Беше октомври 2013-та година кога останав без приход, немавме ништо. Имав три мали деца, долгови, заеми, лизинг, автомобил чија регистрација истекува. Останав без автомобил во еден момент. Четири месеци возев нерегистриран автомобил, немав пари за регистрација, возев „Крајслер“ идентичен со оној во кој беше убиен. Беше многу стресно. Еден ден ме запре полицаец, му дадов ЦД од Љубиша, му ја покажав личната карта и заради тоа човекот ме пушти да си одам, можеше да ме стави во затвор. Потоа дојде еден период, кога станав свесна за тоа, а ми требаше многу време и сфатив дека сум социјален случај. Знаете колку е тешко тоа? Немав приходи, сестра ми, мојата кума, моите родители ми праќаа онолку колку што можеа, кога ќе наидам на некого што некаде го познавам, тие ми даваат пари за децата и јас од тоа живеев. Потоа, побарав помош од државата, тој додаток за деца. Го добив, беше 9,900 динари за три деца во тоа време и не знаев дали ќе можам да живеам со тие пари. Платив само она што беше потребно, банката ме бркаше. Тие ми се јавуваа секој ден. Им објаснував дека имам пари само колку да ги нахранам децата. Се договоривме да плаќам на рати, вели таа.
Со децата и нивните обврски била сама. Секојдневно морала да ги носи во градинка и училиште, на курс, на доктор, па затоа морала да го затвори своето работно место.
Имало денови кога немале ни за храна, но никогаш не престанувала да се бори за подобро утре. И се исплатело.
Денес таа има приватна градинка, заработува одлично и ужива со своите деца.
